vietnamoorlog

Nou...hier lig ik dan in de trein. Echt als in de film.
Bij bepaald stukje gaan staan en er gaat een bel als de trein eraan komt. Iedereen staat bij de wagon zoals aangegeven op je ticket en bij iedere wagon stapt een mannetje uit om te checken of je niet illegaal instapt.
Dan loop je langs de cabines naar je eigen cabine en klimt in t bovenste bed.

Afgelopen nacht ontzettend slecht geslapen. Er kwam een Engelsman bij zijn kamer naast de mijne en die viel eerst op de verdieping, daarna tegen de muur, daarna tegen de deur en toen z'n kamer binnen. Gevalletje teveel drank, want vervolgens heeft ie over liggen geven tot een uurtje of 1. Ik kon er niet van slapen :-(.
Uiteindelijk wel in slaap gevallen en wakker gekraait door een kudde hanen rond een uurtje of half 5. Dat stopte niet echt, dus toen mijn wekker ging was ik al ff wakker.
Ik werd om 7 uur opgehaald voor mijn trip naar de oorlogsgebieden.

We zijn eerst langs de berg gereden waar de Amerikaanse uitkijkpost zat. Groot en hoog. Vroeger kon je daar alleen komen met helicopters.
Daarna zijn we doorgereden langs de rivier waar je in de oorlog alleen zwemmend kon oversteken. Daar was ook de Ho Chi Minhroute. Voor mensen die t niet weten, een netwerk van allemaal geheime wegen die tijdens de vietnamoorlog een verbinding vormde tussen noord en zuid. Via hier kregen ze voedsel, wapens enz. Geloof dat t ca 20.000 km lang is, maar kan een paar meter schelen.

Daarna zijn we doorgereden naar Khe Sahn, dit is de militaire basis en ligt vlakbij Laos. Je ziet dat er hier ook heel veel mensen uit Laos wonen, zien er net ff anders uit. Ze zijn ontzettend arm en wonen in kleine huisjes op palen. Onder staat de voorraad en bovenin wonen ze.
In Khe Sahn was vroeger een militair vliegveld en daar zijn we wezen kijken.
Hier in deze plaats was ook de ergste strijd tijdens de oorlog. Je ziet er niet heel veel meer van, maar als je t weet dan kun je je zo goed voorstellen hoe ze hebben rondgerend daar tussen de bomen, struiken en hutjes.

We zijn daarna terug gereden naar Dong Ho. Een grote plaats waar we wat gegeten hebben.
Toen naar de Vinh moctunnels.
We reden via de DMZ m, de gedemilitariseerde zone. Hier ligt ook de brug de noord met zuid verbindt. Deze brug is voor de helft geel en voor de andere helft blauw. Zuid en noord.

In de zone zie je niet heel veel, wel als je dichter bij de tunnels komt.
Deze liggen aan de zee en hier hebben mensen heel lang onder de grond gewoond. Omdat t bij de DMZ en bij he water lag stond dit stadje steeds onder vuur.
Heel veel mensen zijn gevlucht tijdens bombardementen (waar je de inslagen nog heel goed van kunt zien), heel veel zijn ook met hun handen, schoppen en manden gaan graven om de tunnels te maken. Het is drie km lang en heeft 13 uitgangen en bestaat uit 3 verdiepingen. Wij zijn naar de tweede verdieping geweest, 20 meter onder de grond. Het eerste stuk is iets mooier gemaakt in de loop der tijd maar al heel snel loop je de originele tunnels in. Je kunt je niet voorstellen dat hier mensen 4 kaar hebben gewoond. Klein (1.55 hoog), smal (max een meter), donker en vochtig.
Er waren zgn plekjes voor gezinnen waar ze sliepen, ca 1 x 1.5. Daar woonden ze dan met ca 4 tot 6 mensen. Er was een soort van bad, stukje waar water uit de berg kwam. Dit was voor de vrouwen, de mannen gingen de zee in. Twee uitgangen kwamen uit bij de zee en van hieruit zie je een eiland waar heel veel bewapening vandaan kwam voor de Vietnamezen. Via de tunnels smokkelden ze dit t land weer in via de Ho Chi Minhroute.
In de tunnels was een soort van ziekenhuis, en een vluchtkelder natuurlijk, 30 meter diep. Er zijn 17 kinderen geboren.
Als t ff rustig was konden ze naar buiten, maar het grootste gedeelte van de vier jaar hebben ze onder de grond geleefd.
Ik ben zo blij dat ik dit gezien heb, ontzettend indrukwekkend en verdrietig ook. Dit stukje stond op mijn lijst die ik perse wilde bekijken en het was echt de moeite waard.
Het meisje dat ons alles liet zien daar vertelde dat haar vader 1 van de kinderen was. En ze woonden allemaal nog in t dorp. Er zijn in totaal 28 mensen overleden door bombardementen daar.

De laatste stop was bij een begraafplaats waar duizenden Vietnamese soldaten liggen. De meeste onbekend.

Na de 'tour' moesten we weer twee uur terug naar Hué, de busdriver heeft me gedropt bij t treinstation, heb mijn bagage in de kluis gegooid en de stad nog ff ingeweest. Niks aan trouwens verder deze stad.
Gegeten en koffie gedronken en daarna met de trein mee dus.

Mijn nacht in de trein zit er op, ben na een gore bak koffie nog drie uur van Hanoi af.
Ik heb met oordoppen in prima geslapen. Dat hobbelen helpt prima om in slaap te komen.

Ik vertrek vanavond weer met een nachttrein naar Sa Pa. De bergen in. Ook iets dat ik echt wilde doen.
Daar blijf ik twee nachten en dan weer terug naar Hanoi. Ik heb mijn hotel daar al geboekt en kan zo mijn bagage al brengen zodat ik niet alles hoef mee te slepen de bergen in.
De rest vd dag ga ik vast een beetje in Hanoi rondkijken. Hoef pas rond een uurtje of negen bij de trein te zijn.
In Hanoi vind ik vast wel ergens WiFi om jullie weer deze update te sturen :-).